_{تاریخچه ی آفریقا و زنانش}

۵۰ سال پیش کشور های آفریقایی تحت تاثیر اداره نامناسب هکتار ها جنگل را از دست دادند. دولت برای ایجاد کشاورزی جنگل زدایی میکرد. این خود باعث آسیب دیدن محیط زیست حیوانات و آدم ها شده بود.

روز ها زنان آفریقایی با تقلا برای دست پیدا کردن به آب و غذا شروع و تمام میشد. جنگل زدایی باعث بی کیفیت شدن خاک شده بود و زندگی مردم روز به روز سخت تر از قبل میشد. آن قدر درختان جنگلی را قطع کرده بودند که حتی پیدا کردن هیزم برای پخت غذا کمیاب شده بود.

ونگاری ماتهای یکی از این زنان بود که در کنیا زندگی میکرد. فشار پیدا کردن آب و غذا هر روز روی دوش او هم سنگینی میکرد. در کنارش با چشم های خودش میدید که با جنگل زدایی هر روز بیش تر از قبل زندگی مردم سخت میشود.

چاره یابی

به همین دلیل ونگاری ماتهای به این فکر افتاد تا دنبال راهی باشد که خودش را از این شرایط رها کند. در کنارش هم بتواند محیط زیست کشورش را نجات دهد. ونگاری ماتهای تحصیلاتش را در خارج از کنیا با بورسیه تحصیلی به پایان رسانده بود در دانشگاه محیط زیست خوانده بود.

ونگاری ماتهای اولین زنی بود که از شرق آفریقا توانسته بود دکتری بگیرد. همچنین اولین استاد زن در آفریقا بود. در واقع ونگاری ماتهای شخصیتی داشت که اولین بودن در رسیدن به اهدافش برایش عادی بود. مهم نبود که چقدر هدفی که دارد دور از ذهن به نظر میرسد.

ونگاری زمانی که دکترا گرفت دو فرزند داشت.ونگاری ماتهای به کنیا که بازگشت با تلاش زیاد توانست یک جایگاه در دانشگاه برای خودش جور کند. اما روزی که برای شروع به کار رفت متوجه شد شغل را به خاطر تعصبات نژادی و جنسیتی به کس دیگری داده اند.

قدرت انگیزه و امید

ونگاری به شدت ناراحت بود اما نامید نشد. ان قدر به دنبال شغل گشت تا در دانشگاه به عنوان استاد پذیرفته شد. چند سالی در این شغل ماند و تلاش کرد مسیر زنان دیگر را در دانشگاه هموار کند.

تا این که سازمان ارتباط محیطی کنیا تاسیس شد. از ونگاری ماتهای خواستن که ریاست این سازمان را بر عهده بگیرد. او پذیرفت در حالی که در همین زمان فرزند سومش را باردار بود. کمی بعد شوهر سیاستمدار ونگاری ماتهای توانست یک کرسی در مجلس را بگیرد. از قول های انتخاباتی او کم کردن بیکاری در کنیا بود. پس ونگاری فرصت را مناسب دید و بیکاری را مرتبط کرد با جنگل سازی و حفظ محیط زیست کنیا.

پس، طرحش این بود که تجارتی ایجاد شود تا با کاشتن نهال برای زنان درآمد زایی شود. ایده غیر ممکنی به نظر میرسد، نه؟

اما غیر ممکن برای یک زن پرجرات مثل ونگاری ماتهای معنا ندارد.

ونگاری سال ۱۹۷۷ جنبش کمربند سبز را شروع کرد. زنان کنیا میتوانستنند با کاشتن نهال به درآمد برسند و همچنین محیط زیست کشور را حفظ کنند.

در همین سال ونگاری ماتهای از همسرش جدا شد. همسر ونگاری در دادگاه گفت: او به عنوان یک زن بیش از حد قوی است.

سختی های دوران زندگی ونگاری

حقوق ونگاری به زور خرج روزانه خودش و فرزندانش را میداد. درآمد ونگاری ماتهای به قدری کم بود که مجبور شد فرزندانش را به شوهر سابقش بسپارد چرا که از پس هزینه های زندگی آن ها بر نمیآمد.ونگاری برای ادامه جنبش کمربند با سازمان جنگلداری نروژ مشارکت کرد. این موضوع بهش اجازه داد تا عملیات جنبش را اصلاح کند و با پرداخت مبلغی اندک به زنان و پسران کم سن که باسواد بودند و می توانستند سوابق دقیق نهال های کاشته شده را نگه دارند، بپردازد.

زمانی که سازمان ملل سومین کنفرانس جهانی زنان را در نایروبی برگزار کرد؛ در طول کنفرانس، ونگاری ماتهای سمینارها و ارائه هایی ترتیب داد تا کارهای جنبش کمربند سبز در کنیا را تشریح کند.

این کنفرانس به گسترش بودجه برای جنبش کمربند سبز کمک کرد و منجر به استقرار جنبش در خارج از کنیا شد. چهل و پنج نماینده از پانزده کشور آفریقایی طی سه سال آینده به کنیا سفر کردند تا یاد بگیرند که چگونه برنامه های مشابهی را در کشورهای خود برای مبارزه با بیابان زایی، جنگل زدایی، بحران آب و گرسنگی روستایی راه اندازی کنند.

 

• •  

همه چیز داشت بهتر میشد تا این که چند سال بعد دولت تصمیم گرفت برای ساخت یک ساختمان اداری یکی از پارک های جنگلی را جنگل زدایی کند.

این موضوع باعث خشم و ناراحتی ونگاری و اعضای جنبش سبز شد. آن ها مجبور شدند برای دولت ها و سازمان های خارجی نامه بنویسند. با رسانه ها مصاحبه کنند. این کارهای آن ها باعث عصبانیت دولتمردان شد و آن ها جنبش سبز را جعلی و اعضایش را مشتی زن مطلقه خواندند.

رئیس جمهور موی به ونگاری ماتهای پیشنهاد کرد که یک زن مناسب در سنت آفریقایی باشد و به مردان احترام بگذارد و ساکت باشد. او توسط دولت مجبور شد دفتر خود را تخلیه کند و جنبش کمربند سبز به خانه او منتقل شد. دولت جنبش کمربند سبز را در تلاشی آشکار برای تعطیل کردن آن حسابرسی کرد. علی‌رغم تلاش‌های دولت، اعتراضات او و پوشش رسانه‌ای واکنش دولت باعث شد سرمایه‌گذاران خارجی این پروژه را در ژانویه ۱۹۹۰ لغو کنند.

در همان سال ونگاری به ترور تهدید شد. بعد هم توسط دولت دستگیر شد. اما پس از چند روز با وثیقه آزاد شد.

نتیجه

ونگاری ماتهای با تمام این مشکلات و تهدید ها جنبش کمربند سبز را زنده نگه داشت. با وجو این که راحتی و آرامشش را فدای این جنبش کرد از هدفش منصرف نشد. ونگاری به اولین آفریقایی تبدیل شد که جایزه صلح نوبل را برده.

تا زمانی که در سال ۲۰۰۴ فوت کند. ۵۰ میلیون نهال تحت جنبش کمربند سبز او کاشته شد.

میبینید خانم رییس یک زن از یک کشور ویران شده. نه تنها خود و دیگر زنان را نجات داد بلکه محیط زیست کشورش را هم احیا کرد.

ونگاری ماتهای زنی است که میتوان از تمام لحظات زندگی اش درس پرجرات بودن گرفت.