دختر ها نمیتونن ورزشکار حرفه ای باشن
سال های زیادی است که خیلی از مردم به این جمله باور دارند. یا باور دارند که رشته های ورزشی مردانه و زنانه دارند.
مثلا رشته هایی مثل فوتسال و فوتبال پسرونه هستند و پسر ها درشان میدرخشند اما ژیمناستیک دخترونست!
شاید حتی شما هم ته دلتان این طور فکر کنید. مگه میشه یه دختر فوتسالیت حرفه ای باشه؟
فرشته سال ۶۷ به دنیا امد تا ثابت کند این باور ها دیگه پوسیده اند. بچه که بود کنار همه عروسک های رنگارنگش ۲ تا توپ فوتبال داشت که به شدت دوستشان داشت.
یه دختر بچه دبستانی را تصور کنید. در دهه ۷۰٫ به شدت فوتبالی. اما به کلاس بسکتبال میره. سر زنگ های ورزش تنها وقتی بود که پا به توپ میشد و فوتبال بازی میکرد. که معمولا هم معلم ورزش با ذکر جمله {این توپ الیباله و خراب میشه.} نمیگذاشت این پا به توپ شدن ها زیاد طول بکشد.
تا این که یه روز سر تمرین بسکتبال میرود و میبیند یک اطلاعیه رو دیوار باشگاه نصب شده.
اطلاعیه شروع ثبت نام دختر ها در تیم فوتبال باشگاه. خیلی سریع میرود و در تیم ثبت نام میکند. از این جا مسیر فرشته شروع میشود.
خانواده اش زیاد راضی به این تصمیم نبودن. اما چون به نظرشان این یک علاقه کودکانه بود گذاشتند به تمرین های فوتبال برود.
پس فرشته بی درنگ بسکتبال رو پشت سر میگذارد و سر تمرین های فوتبال حاضر میشود.
از اون جایی که به رشته مورد علاقش رسیده بود خیلی خوشحال بود.
با پشتکار و تلاش همیشه سر تمریناش حاضر میشد. چند سال گذشت تا این که فرشته به نوجوانی رسیده بود. تا آن زمان فرشته فقط فوتبال را میشناخت و فکر میکرد اصلا فوتسال بانوان داخل ایران وجود ندارد.
اما یکی از دوستانش به او گفت باشگاه شریعی تیم فوتسال دارد. خیلی زود فرشته به این باشگاه رفت و به جای فوتبال، فوتسال را شروع کرد.
تجربه هایی که در زمین فوتبال به دست آورده بود با تلاش هایش در سالن فوتسال باعث شد که در ۱۶ سالگی در مسابقات دانشجویی بازی اش به شدت به چشم بیاید. با درخشش خیلی زود به فدراسیون معرفی شد و در مدت کمی به تیم ملی فوتسال دعوت شد.
همین زمان بود که پدر و مادرش نگران راهی که او طی میکرد شدند. باید با تیم ملی به مسابقات خارج از کشور میرفت که پدرش مخالفت کرد.
نگران درس ها و آینده فرشته بود و اجازه خروج از کشور به او نمیداد. فرشته در موقعیت بدی قرار گرفته بود. از طرفی نگرانی و راضی نبود پدرش. از طرف دیگر آینده اش که به عنوان یک بازیکن حرفه ای در خطر بود.
با پدرش صحبت کرد، با مادرش حرف زد اما راضی نمیشدن. فرشته اما هنوز نا امید نشده بود. او یک خانم پرجرات بود که میخواست به اهدافش برسد. این طور شد که دست به دامن عمویش شد تا شاید با کمک او بتواند خانواده را راضی کند.
عمویش قبول کرد تا کمکش کند. ساعت ها با پدر فرشته صحبت کرد. از آینده درخشان فرشته در ورزش گفت. از این که جا گرفتن در تیم ملی اصلا کار راحتی نیست و نباید این موقعیت را از دست بدهد. از هر دری با پدرش صحبت کرد تا این که راضی شد رضایت بدهد.
چه باری بود که از روی دوش فرشته برداشته شد. و توانست با تیم ملی برای مسابقات پرواز کند.
فرشته محکم به اهدافش چسبیده بود. از سال ۸۴ که اولین حضورش در تیم ملی فوتسال بود تا حالا عضو تیم ملی است.
همان سال بود که بالاخره قرارداد بست و رسما یک بازیکن حرفه ای به شمار آمد.
{سال ۸۴ اولین سالی بود که قرارداد بسته بودم و ماهی ۲۰ هزار تومان حقوق می گرفتم. آن زمان هم این رقم کمی بود!}
در حالی که هنوز هم خیلی از خانم هایی که به فوتسال و فوتبال علاقه دارند، از ترس نگاه و حرف اطرافیان به سراغ این ورزش ها نمیروند. فرشته برای ورزش ایران افتخار آفرینی میکند.
سال ۲۰۱۳ بهترین فوتسالیست جهان شد و کفش طلا را با خود به ایران آورد.
همان جایزه ای که میدانید بازیکنانی چون رونالدو و مسی برای به دست آوردنش رقابت میکنند.
هنوز هم خیلی ها زمانی که از فرشته میشنوند فوتسالیت است، از وجود فوتسال زنان در ایران متعجب میشوند. در حالی که فرشته دو بار کاپ قهرمانی آسیا را در رشته فوتسال بالای سر برده.
خانم رییس، آیا شما جرائتی که فرشته کریمی دارد را دارید؟
اگر به جای او بودید به سراغ رشته ورزشی مثل فوتسال و فوتبال میرفتید؟
مسیری که فرشته طی کرده مسیریه که هر خانمی میتواند ازش الهام بگیرد. پس یادت باشه که ازش جا نمونی.
