روی کره زمین ۷ قله وجود دارند که بلند ترینشان اورست است. فتح کردن این ۷ قله یک افتخار و یک آرزو برای هر که نوردیست.
در عین حال یک دیوانگی کامل. برای فتح هر یک از این قله ها کوهنورد ها روی جانشان ریسک میکنند. همین حالا که شما دارید این نوشته را میخوانید، جسد صد ها کوهنورد در مسیر این ۷ قله یخ بسته است.
البته با پیشرقفت تکنولوژی خطرات کمی کاهش یافته اما جونکو تابایی زنی بود که ۶۰ سال قبل اورست را فتح کرد.
جونکو یک زن ژاپنی بود و حدود ۶۰ سال قبل زن های ژاپنی آزادی های زیادی نداشتند.
حتی در خیلی از کشور های پیشرفته هم همین طور بود. در آن سال ها کوهنوردی کاری مردانه بود. هیچ زن کوهنوردی نبود. در ژاپن هیچ باشگاه کوهنوردی زن ها را قبول نمیکرد.
تا این که جونکو در یک خانواده ۷ نفره متولد شد. جونکو فرزند یک صحاف ساده بود. بسیار هم ریز نقش. قدش به زور به ۱۵۵ میرسید. این موضوع هر آینده ای را در مسیر کوهنورد شدن نامحتمل میکرد.
به همین دلیل تابایی به تنهایی و بدون تجهیزات پیشرفته به کوهنوردی میرفت. بدون این که مربی داشته باشد یاد میگرفت. آن قدر حضور یک زن در بین کوهنوردان عجیب بود که خودش میگوید:
بعضی از مردها دنبال من نمی آمدند و بعضی هم فکر میکردند که من به امید همراهی با آن ها آمده ام. ولی من فقط به عشق کوهنوردی آمده بودم.
جونکو هر جا در کوه مسیر عبور نداشت راهش را باز میکرد و با هر ضرب و زوری که بود رد میشد.
تا این که بعد از مدتی با یک کوهنورد ازدواج کرد. کسی که تابایی را درک میکرد و به عشقش به کوهنوردی احترام میگذاشت.
تابایی از فشار باشگاه های کوهنوردی و مردان کوهنورد، به تنگ آمده بود به همین دلیل یک باشگاه کوهنوردی کاملا زنانه تاسیس کرد. این یک گام بزرگ بود که به صد ها زن علاقمند به کوهنوردی کمک کرد تا مثل تابایی به علاقه شان برسند.
جونکو دو فرزند داشت که اولین تیم خود را جمع کرد و برای فتح آناپورنا در نپال به راه افتادند. قله آناپورنا یکی از بد مسیر ترین قله ها در آن زمان بود که تعداد نفرات کمی توانسته بودند آن را فتح کنند. البته هیچ ژاپنی هم تا به آن موقع نتوانسته بود این کار را انجام دهد.
جونکو و تیمش برای فتح این قله به جای آن که از مسیر قبلی بروند، یک مسیر جدید ساختند. از طریق این مسیر این قله را فتح کردند. جونکو تابایی رسما اولین زن و اولین ژاپنی شد که با موفقیت این کار را کرده.
با این افتخار آفرینی بعد از این همه سالی که او کوهنوردی میکرد، توانست بین بقیه کوهنوردان جایگاه و احترامی برای خود به دست بیارد.
اما تابایی هم مثل هر کوهنورد حرفه ای دیگری آرزوی فتح اورست را داشت. پس بعد از برگشت به خانه تلاش کرد تیمی تشکیل دهد که بتواند به اورست برود. ۱۵ زن که هر کدام شغلی داشتند برای این برنامه عضو تیم شدند. دو نفر از این ۱۵ نفر از جمله خود جونکو مادر بودند.
علارقم کمک های مالی که به آن ها شد هر کدام از اعضای تیم باید ۱٫۵ میلیون ین پرداخت میکردند. که این رقم در آن سال ها رقم خیلی چشمگیری بود.
اما کار برای جونکو نشد نداشت. برای پرداخت هزینه های سفر به تدریس پیانو پرداخت. هم زمان هم برای مجوز صعود به اورست درخاست داد.
چهار سال طول کشید تا درخواست جونکو قبول شود و او به همراه تیم بتوانند عازم اورست شوند.
۱۵ نفر زن که میخواستند بلند ترین قله دنیا فتح کنند. کاری که بسیار از مردان کوهنورد هم از انجامش عاجز مانده بودند. رسانه ها توجه زیادی به این تیم کردند. یک تیم تلویزیونی به اورست رفتند تا از آن ها تصویر برداری کردند.
آن ها ۶۰۰۰ پا را بالا رفتند که بهمن با کمپ آن ها برخورد کرد. ۴ نفر از اعضا به همراه خود تابایی زیر برف مدفون شدند.
تابایی از هوش رفته بود. راهنمایان به زور او را به هوش آوردند. خوشبختانه تیم تلفات جانی نداشت. اما کمپ آن ها از برخورد بهمن ویران شده بود.
دوازده روز تا فتح قله مانده بود. به جونکو توصیه میکردند که از صعود صرف نطر کند و برگردد. اما جونکو تابایی میخواست که اورست را فتح کند و این کار را کرد.
او با این صعود اولین زنی شد که به اورست رفته بود و با موفقیت این قله را فتح کرده بود. زنی که راه را برای بسیاری از زنان کوهنورد هموار کرد. هزاران زن را در کل دنیا تشویق کرد که به دنبال اهدافشان پیش بروند. حتی اگر هیچکس قبل از آن ها نتوانسته آن کار را انجام دهد.
خانم رییس میتوانی احساس شعف و افتخاری را که تابایی در آن لحظات داشت را حس کنی؟
